Wstępnie wspomnieliśmy o Kambodży w poprzednim wpisie. Jeszcze kilka obserwacji z Siem Reap, miasta stricte turystycznego, tuż obok monumentalnych świątyń Angkor Wat.
W pierwszym odruchu miasto zupełnie mi się nie spodobało - po drodze z granicy, piaszczystą drogą, wjechaliśmy do rozświetlonego jak choinka miasta, które wyraźnie nie pasowało do reszty otoczenia. Ale pierwsze wrażenie szybko minęło, kiedy tuk tuk zabrał nas do naszego hotelu, tak ciemnymi uliczkami, że już myśleliśmy, że hotelu tej nocy nie zobaczymy. Wystarczy wspomnieć dialog kierowcy, z Wietnamczykiem, którego poznaliśmy w drodze:
- Gdzie jedziemy? - lekko przejętym głosem pyta Wietnamczyk.
- Do hotelu oczywiście - odpowiada kierowca.
Na to odpowiedź, niewinna jak dziecka - Na prawdę? / Really? - Wszyscy zaczęli się śmiać, ale raczej nerwowym śmiechem niż z rozbawienia.

Hotel jednak faktycznie okazał się być na końcu jednej z błotnistych, zupełnie nieoświetlonych dróg. I to hotel, jakiego standardu już dawno nie widzieliśmy. Mieszkamy w nim cały czas, Palm Golden Lodge i z czystym sumieniem wszystkim odwiedzającym go polecamy. Internet, kawa, herbata, wszystko wliczone w cenę. Nawet tuk tuk podwiezie gości w dowolne miejsce, bez opłaty. To ostatnie, jak i całe miasto tknie kolonializmem. Jeżdżąc pomiędzy biednymi domami Khmerów, widząc obok bogate hotele i knajpy - czuje się, jakby czas tutaj stanął w miejscu i od czasów, kiedy Kambodża była kolonią francuską nic się nie zmieniło. Może z tą różnicą, że biznes teraz głównie przejęli Wietnamczycy i wszechobecni Chińczycy.
Samym Khmerom, jak mawiają, biznes nie idzie. Może są po prostu za mili? Faktycznie, są mili, niezwykle i to w inny sposób niż w Malezji czy Tajlandii. Jakby bardziej nieśmiali i jednocześnie naturalni. Tak samo, dzieci kiedy próbują sprzedać kilka pocztówek za dolara. To zresztą osobny temat. Ku naszemu miłemu zaskoczeniu, nie spotkaliśmy tak wielu żebrzących dzieci jak się mówi. Raczej właśnie sprzedających coś, to pocztówki, to zimną wodę lub szale do ochrony przed pyłem. I co najlepsze, wszystkie mówią po angielsku, większość wręcz perfekcyjnie. Gdzie się uczą? Rozmawiając z turystami, namawiając ich na kolejnego dolara. Jedna dziewczynka dziś nas zaskoczyła, liczyła do dziesięciu także po francusku, chińsku i... polsku! Wiedziała, że stolicą Polski jest Warszawa, choć pewnie nie wiedziałaby gdzie na mapie jest Europa. Tak samo jak 5 letni chłopiec, rówieśnik tej dziewczynki. Szkoła życia, szkoła na ulicy, ale za to jak skuteczna!
Tyle z pierwszych wrażeń. Pokusiłbym się jeszcze o wspomnienie jak to amerykańskim dolarem płaci się w Kambodży, ale pozostawię to na oddzielny wpis, gdzie też postaram się porównać sytuację ekonomiczną Kambodży i innych państw regionu. Czy faktycznie Kambodża jest tak biedna? Gdzie jest Polska, czy na szarym końcu? Szukam danych, wkrótce napiszę coś więcej.