Spacerowaliśmy ulicami Hoi Anu. Przeszliśmy rozklekotanym mostem nad rzeką, wprost do łódek, które rzędem zacumowały przy przeciwnym brzegu. Łodzie mieszkalne. Kiedy tak się im przyglądaliśmy, z jednej krzyczy do nas jakiś Wietnamczyk, machając zapraszająco ręką. Nie chcieliśmy za bardzo wchodzić, naruszać czyjejś prywatności, ale to nasze europejskie uczucie zdecydowanie nie znajduje - i nie znalazło teraz - zrozumienia w Azji. I tak zostaliśmy zaproszeni na łódkę, gdzie żyła cała rodzina. Ojciec, matka i czworo dzieci. Wietnam ma podobne problemy z przyrostem naturalnym jak Chiny. Na powierzchni takiej jak w Polsce, żyje dwa razy więcej ludzi, ponad 86 mln. Wietnam czerpiąc z doświadczeń chińskich też chce wprowadzić planowanie rodziny i model 2+2, czyli rodzice, plus maksimum dwoje dzieci.
Ale tymczasem rozsiedliśmy się na łodzi i zostaliśmy poczęstowani piwem z lodem. Na pokładzie było wszystko, co prawdziwy dom mieć powinien. Była więc toaletka, czyli lustro, z szczoteczkami do zębów. Bieżącej wody brak. Była kuchnia w jednym końcu łodzi, gdzie aktualnie pani domu robiła pranie. Był ołtarzyk naprzeciw toaletki, gdzie paliły się kadzidła. Nawet była jarzeniówka i prąd, poprowadzony kablem, gdzieś z brzegu.
I na takiej łódce żyje się codziennie, czy deszcz, czy upał; a obok takich łodzi jest kilkadziesiąt, albo kilkaset, jedna ściśnięta obok drugiej, słychać "za ścianą" co u sąsiada. Na ulicach biedy w Wietnamie aż tak bardzo nie widać. Szczególnie po skontrastowaniu z Kambodżą, z której dopiero co wróciliśmy, Wietnam wydawał się bardzo bogaty. I co prawda ma się trochę lepiej, zbliżony jest do Chin, choć ludzie wciąż ledwie wiążą koniec z końcem. Szukają każdej okazji do zarobienia, tak jak właśnie w tym wypadku, bo okazało się, że gospodarz jest rikszarzem i po piwie postanowił namówić nas na wycieczkę do pobliskich pagód.
Zgodziliśmy się, jeżdżąc wokoło, rozmyślając cały czas nad tą łodzią i rodziną żyjącą na niej.